De Dokwerker

Yvonne Engelmann

Yvonne Engelmann (9 oktober 1927) kwam in 1941 op 15-jarige leeftijd in Auschwitz terecht, als een van de weinigen overleefde zij de verschrikkingen. De rest van haar familie was minder gelukkig. na de oorlog emigreerde Yvonne naar Australië.

Als enig kind van een Tjechische Jood moest ook zij over straat met een gele Davidsster, na de zomer mocht zij net als alle andere Joodse kinderen niet meer terug naar school. De angst nam toe toen haar vader 's morgens door de SD werd opgehaald en 's avonds zonder voortanden weer thuis kwam. Vanaf toen leefde het gezin Engelmann in constante angst.
Zij kwam in 1941 met honderden anderen in een ghetto terecht, na enkele maanden werden zij begin 1942 allen op transport gesteld. Er was weinig ruimte in de wagons, geen ventilatie, geen toilet en baby's huilden onophoudelijk. Wat volgde was een verschrikkelijke reis van maar liefst vijf dagen, eindbestemming: Auschwitz.

Toen Yvonne eindelijk weer naar buiten mocht was het donker, de nacht was gevallen en tientallen Duitsers met blaffende honden waren hun ontvangers. Het selecteren wie mocht blijven leven en wie gelijk de gaskamer in moest begon direct. Mengele was aanwezig bij de 'jij rechts, jij links' oordelen.
Links betekende de dood, rechts nog even leven.

Yvonne moest naar links, haar ouders naar rechts.

Het was de laatste keer dat Yvonne haar ouders zag. Zij moest zich onmiddellijk helemaal uitkleden en haar haar werd afgeschoren. Yvonne werkte de hele dag, zij moest de kleding van gevangenen controleren of er geen spullen zoals juwelen in verstopt waren. Het waren kledingstukken van Joden die net vergast waren, haar plek was tussen de gaskamers en de verbrandingsovens in.
Klagen was er niet bij, als ze naar het oordeel van haar bewakers niet hard genoeg doorwerkte kreeg ze klappen, iedere dag was zij bang voor de dood, net als dat ze haar ouders de eerste dag richting gaskamers had zien gaan.
Er was te weinig te eten en te drinken, de gehele dag door had ze honger. Tot op de dag van vandaag kan zij dan ook geen eten weggooien, nog geen korstje brood.

Toen de Duitsers de oorlog dreigden te verliezen vertrokken zij met tienduizenden gevangenen voor de zogenaamde 'dodenmarsen'. Wekenlang liep zij door de vrieskou, als iemand te ziek was om door te lopen werd hij doodgeschoten. De honger was verschrikkelijk. Haar tocht eindigde in een Duitse wapenfabriek waar zij tot aan de bevrijding door de Russen werkte. Yvonne was inmiddels 17 jaar.
Yvonne verbleef maandelang in een ziekenhuis waar zij haar zeventiende 'vierde'.

Direct na haar ontslag uit het ziekenhuis besloot zij naar een ver land te emigreren, dat werd Australië. Zij werd door een Joodse familie opgevangen die haar Engels leerde, een jaar na haar aankomst trouwde zij met een andere overlevende van een van de concentratiekampen, samen kregen zij drie kinderen, inmiddels heeft zij negen kleinkinderen en elf achterkleinkinderen.
Nu, in 2017, op de leeftijd van 89, achtervolgen de spookbeelden van Auschwitz nog dagelijks, ondanks haar 70-jarig verblijf in het nieuwe continent. Zij heeft het altijd als een plicht gezien om te vertellen hoe het er aan toe ging in Auschwitz en dat één miljoen Joden het leven lieten in het Duitse kamp dat in Polen stond.